قایم باشک

آن وقت ها که بچه بودیم ، موقع بازی قایم باشک ، زمانی که نوبت چشم گذاشتنمان می شد ، دست های کوچکمان را روی چشم هایمان می گذاشتیم و گاهی آنقدر به چشم هایمان فشار می آوردیم که اطراف آن خیس می شد .

بلند از 1 تا 10 می شمردیم گاهی از روی بچگی نگاهی از لای انگشتانمان می کردیم تا ببینیم چه خبر است !

اما...

حالا همه ما بزرگ شدیم ، خیلی بزرگ ...

ولی یادمان رفت که دست هایمان را از روی صورتمان برداریم .

مدام از 1 تا 10 بلند می شماریم و دوباره ، و دوباره ...

این قدر به چشم هایمان فشار می آوریم که سر تا پایمان خیس می شود . آن قدر بلند از 1 تا 10 می شماریم تا هیچ چیز نشنویم ، هیچ چیز ...

خودمان نمی خواهیم ببینیم ، نمی خواهیم بشنویم .

خودمان،خودمان را محکوم به حبس و انفرادی کرده ایم . حتی دیگر از لای انگشتانمان هم نگاه نمی کنیم . دریغ از یک پرتو نور ...

کوچولوهای گذشته و بزرگ های حالا ، بازی قایم باشک دیگر تمام شده ، دست هایتان را بردارید ...