زیبایی ِ زندگی

وقتی که نشستم تا مطالعه کنم ، نیمکت پارک خالی بود. در زیر شاخه‌های طویل و پیچیده‌ ی درخت بید کهنسال ، دلسردی از زندگی دلیل خوبی برای اخم کردنم شده بود ، چون دنیا می‌خواست مرا درهم بکوبد ...
پسر کوچکی با نفس بریده به من نزدیک شد . درست مقابلم ایستاد و با هیجان بسیار گفت :‌ "نگاه کن چه پیدا کرده‌ام!"
در دستش یک شاخه گل بود و چه منظره‌ ی رقت‌انگیزی!  گلی با گلبرگ‌های پژمرده ...

از او خواستم گل پژمرده‌اش را بردارد و برود بازی کند . تبسمی کردم، سپس سرم را برگرداندم.
اما او به‌ جای آن که دور شود ، کنارم نشست و گل را جلوی بینی‌اش گرفت و با شگفتی فراوان گفت : "مطمئنا بوی خوبی می‌دهد و زیبا نیز هست ! به همین دلیل آن را چیدم . بفرمایید ! این مال شماست."
آن علف هرز پژمرده شده بود ، و رنگی نداشت ، اما می‌دانستم که باید آن را بگیرم و گرنه امکان داشت او هرگز نرود .
از این‌رو دستم را به سوی گل دراز کردم و پاسخ دادم: "ممنونم ، درست همان چیزی است که لازم داشتم . "
ولی او به جای اینکه گل را در دستم بگذارد ، آن را در وسط هوا نگه داشته بود ، بدون دلیل یا نقشه‌ای …
آن وقت بود که برای نخستین‌بار مشاهده کردم پسری که علف هرز را در دست داشت ، نمی‌توانست ببیند ،

او نابینا بود !

ناگهان صدایم لرزید ، چشمانم از اشک پر شد .
او تبسمی کرد و گفت : "قابلی ندارد ." سپس دوید و رفت تا بازی کند .
توسط چشمان بچه‌ای نابینا ، سرانجام توانستم ببینم ، مشکل از دنیا نبود ، مشکل از خودم بود و به جبران تمام آن زمانی که خودم نابینا بودم ، با خود عهد کردم زیبایی زندگی را ببینم و قدر هر ثانیه‌ای که مال من است را بدانم و آن وقت آن گل پژمرده را جلوی بینی‌ام گرفتم و رایحه‌ی گل سرخی زیبا را احساس کردم …
وقتی که دیدم آن پسرک ، علف هرز دیگری در دست دارد ، تبسمی کردم :
"او در حال تغییر دادن زندگی مرد سالخورده‌ی دیگری بود."

"جریل فوشی"