نخند !!!

به سرآستین پاره ی کارگری که دیوارت را می چیند و به تو می گوید ارباب . نخند !
به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز از آدامسهایش نمی خری . نخند!
به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چند ثانیه ای کوتاه معطلت کند . نخند !
به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده . نخند !
به دستان پدرت ،
به جاروکردن مادرت ،
به همسایه ای که هر صبح نان سنگک می گیرد ،
به راننده ی چاق اتوبوس ،
به رفتگری که در گرمای تیرماه کلاه پشمی به سردارد ،
به راننده ی آژانسی که گاهی مواقع چرت می زند ،
به پلیسی که سرچهارراه با کلا صورتش را باد می زند ،
به مجری نیمه شب رادیو ،
به مردی که روی چهارپایه می رود تا شماره ی کنتور برقتان را بنویسد ،
به جوانی که قالی پنج متری روی کولش انداخته و در کوچه ها جار می زند ،
به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میزت می ریزد ،
به پارگی ریز جوراب کسی در مجلسی ،
به پشت و رو بودن چادر پیرزنی در خیابان ،
به پسری که ته صف نانوایی ایستاده ،
به مردی که در خیابانی شلوغ ماشینش پنچر شده ،
به مسافری که سوار تاکسی می شود و بلند سلام می گوید ،
به فروشنده ای که به جای پول خرد به تو آدامس می دهد ،
به زنی که با کیفی بردوش ، به دست نان دارد و به دستی چند کیسه میوه و سبزی ،
به هول شدن همکلاسی ات پای تخته ،
به مردی که در بانک از تو می خواهد برایش برگه ای پرکنی ،
به اشتباه لفظی بازیگر نمایشی
نخند ...

نخند که دنیا ارزشش را ندارد که تو به خردترین رفتارهای نابجای آدمها بخندی !

که هرگز نمیدانی آنها چه دنیای بزرگ و پردردسری دارند !

آدمهایی که هرکدام برای خود و خانواده شان همه چیز و همه کسند !

آدمهایی که به خاطر روزیشان تقلا می کنند ،
بار می برند ،
بی خوابی می کشند ،
کهنه می پوشند ،
جار می زنند ،
سرما و گرما می کشند ،

و گاهی خجالت هم می کشند ...