قصه ی عادت

چند روز پیش این مطلب رو تو یه وبلاگی خوندم : 

              ساکنان دریا پس از مدتی صدای امواج را نمی شنوند

              چه تلخ است قصه ی عادت...!!!

راستش این مطلب رو با همه ی وجودم حسش کردم

تقریبا یک ماه پیش موقع خواب وقتی همه جا ساکت بود و صدای رفت و آمد ماشین ها نمیومد من صدای امواج دریا رو شنیدم

خیلی تعجب کردم ، خیلی...

اونقدر که هنوزم واسم قابل درک نیست ، اینکه تموم سال های عمرم رو من همین جا زندگی کردم اونوقت چطور تا الان صدای موجا رو نشنیدم ؟؟؟

خیلی وقتا صدای قایق های موتوری به گوشم میخورد اما صدای امواج دریا هیچوقت ...

از اون شب به بعد دیگه یادم مونده که به صدای دریا گوش کنم ، دیگه حتی توی روز هم صدای دریا رو میشنوم

از اون شب به بعد دیگه با صدای امواج دریا میخوابم ، یه صدایی که اصلا نمیذاره به چیزی فکر کنی ، یه لالاییِ آرامش بخش ...

از اون شب به بعد واقعا دارم حسرت میخورم .

آره قصه ی عادت قصه ی تلخیه ،

کاش هیچوقت به چیزایی که میشه حسشون کرد و ازشون لذت برد عادت نکنیم ...

اینم عکس دریاست از پنجره ی اتاقم