پیشنهاد

آن بالا که بودم ، فقط سه پیشنهاد بود : اول گفتند زنی از اهالی جورجیا همسرم باشد ، خوشگل و پولدار . قرار بود خانه ای در سواحل فلوریدا داشته باشیم ، با یک کوروت کروکی جگری . تنها اشکالش این بود که زنم در چهل و سه سالگی سرطان سینه میگرفت .

قبول نکردم ، راستش تحملش را نداشتم ...

بعد موقعیت دیگری پیشنهاد کردند : پاریس خودم هنرپیشه می شدم و زنم مدل لباس . قرار بود دو دختر دو قلو داشته باشیم . اما وقتی گفتند یکی از آنها نه سالگی در تصادفی کشته میشود گفتم حرفش را هم نزنید .

بعد قرار شد کلودیا زنم باشد ، با دو پسر .

قرار شد توی محله های پایین شهر ناپل زندگی کنیم . توی دخمه ای عینهو قبر . اما کسی تصادف نکند ، کسی سرطان نگیرد ،

"قبول کردم"

حالا کلودیا - همین که کنارم ایستاده است - مدام می گوید خانه نور کافی ندارد ، بچه ها کفش و لباس ندارند ، یخچال خالی است ...

اما من اهمیتی نمیدهم . می دانم اوضاع می توانست بدتر از این هم باشد ، با سرطان و تصادف ...

کلودیا اما این چیزها را نمی داند ... بچه ها هم نمیدانند ...