تکیه گاه من و تو

آتشی نمی سوزاند " ابراهیم " را ؛
و دریایی غرق نمی کند " موسی " را ؛
کودکی مادرش او را به دست موج های نیل می سپارد
تا برسد به خانه ی فرعون تشنه به خونش ...
دیگری را برادرانش در چاه می اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر در می آورد ...
حتی زلیخا زندانیش میکند

اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند ؛

از این قصص قرآنی هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد نمیتوانند
او که یگانه تکیه گاه من و توست ...
پس به " تدبیرش " اعتماد کن
به " حکمتش " دل بسپار
به او " توکل " کن و به سمت او " قدمی بردار "

تا ده قدم آمدنش به سوی خود را به تماشا بنشینی ...