پروانگی ...
بـه آسمــان دل بـبـنـــد ...
پروانگی ...
بـه آسمــان دل بـبـنـــد ...درباره من
در هیاهوی زندگی دریافتم ؛
چه بسیار دویدن ها
که فقط پاهایم را از من گرفت
در حالی که گویی ایستاده بودم ،
چه بسیار غصه ها
که فقط باعث سپیدی موهایم شد
در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود ،
دریافتم
کسی هست که اگر بخواهد "می شود"
و اگر نخواهد "نمی شود"
به همین سادگی ...
کاش نه میدویدم و نه غصه می خوردم
فقط او را می خواندم و بس ...
ادامه...
الهی
الهی دلی ده که در حرص و آز بر ما باز نشود ؛و قناعتی ده که چشم امید ما جز به روی تو باز نشود ؛
الهی دستم گیر که دست آویز ندارم ؛
و عذرم بپذیر که پای گریز ندارم ...
جواب
جواب نگاه مهربان را با لبخند
جواب دورنگی را با خلوص
جواب مسئولیت را با وجدان
جواب بی ادب را با سکوت
جواب خشم را با صبوری
جواب پشتکار را با تشویق
جواب کینه را با گذشت
جواب گناه را با بخشش
جواب دلمرده را با امید
جواب منتظر را با نوید
فراسوی ترس ها
داستانی از "آنتونی رابینز"
روزگاری دراز پیش از این ، پادشاهی که عاشق تماشای پرواز پرندگان بود ، هدیه‌ای دریافت کرد دو قوش از نژاد زیبای عربی ، دو قوش بلندپرواز ...
پادشاه، شادمان از دریافت آن دو ارمغان ، آنها را به پرورش دهندۀ بازها و قوش‌ها سپرد تا تعلیمشان دهد و به پروازشان در آورد ...
ماه ها گذشت و روزی قوش‌پرور نزد شاه آمد و خبر داد که یکی از دو قوش را پروازی بلند آموخته آنچنان که چنان جلال و شکوهی در پرواز نشان می‌دهد که گویی بر آسمان پادشاهی میکند . اما اسفا که قوش دیگر ، میلی به پرواز ندارد و از روزی که آمده بر شاخ درختی جای گرفته و هیچ چیز او را به پرواز راغب نمی‌سازد ...!
پادشاه را این امر عجب آمد و متحیر ماند که چه باید کرد ؟!
دست به دامان درمانگران زد تا که شاید در او مرضی بیابند و درمانش کنند
... نقش پرواز
تمــــــام شعرهایم در وصف نیامدنت است !
اگـــر روزی . . .
نـاگـهان . . .
ناباورانــــه سر برسـی . . .
از شاعر بودن . . .
استعفا میدهم . . .
نقــــــاش میشوم . . .
و تا ابــــد نقش پـــرواز مــیکشم !!!
... راه
هـرچـه طـولانـی تـر ... بـهـتـر ؛
مـسـیـر راه را مـیـگـویـم ...
وقـتـی کـه تـو بـاشـی در کـنـارم ...
ریشه
پایبندی هر کس به اندازه ی ریشه ی اوست
به هر بی ریشه ای نمی توان تکیه کرد !!!
... من
مشتی از من ... قطره ای ... ذره ای ...
آرزویم است از آن من باشد ؛
این من که منحصرا به نام توست ...
لبخند بزن
لبخندبزن ؛
برآمدگی گونه هایت توان آن را دارد که امید رفته را بازگرداند
گاه قوسی کوچک ، میتواند معماری بنایی را نجات دهد ...
( این مطلب هم کامنتی از سمانه خانم بود
ممنونم ازشون )
... مه
شبیه مه بودی !
نه میشد در آغوشت گرفت
و نه آنسوی تو را دید ...
تنها میشد در تو گم شد
و من گم شده بودم ...
( این متن رو طاهره خانم کامنت گذاشته بودن ،
امیدوارم شما هم خوشتون بیاد .
ممنونم ازشون )
احساس تاسف
اِحساس تــاسـف ،
بـرای تمـام کسانــی کـه بـا چشم هایشان قضاوت میـکننـــــد
حـس نمیـــــکننـــد ...
نمـی شنونــــد ...
نمیچشنـــــد ...
فقـط میبینــــند و متهـم می کننــد!!!
... پروانگی
همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت ،
آنچه درخواب نرفت چشم من و فکر تو بود ...
... کم توقع
امشب کم توقع شده ام ،
آرزویم کوچک و کم حرف است ،
هیچ نمیخواهم جز "تو" ...
سوختن
جـنـگل هـم بـود تـمـام میشـد
دلــــم امــــــــــــــا ...
مــــــــــی ســـــــــــــــــوزد و
مــــــــــی ســـــــــــــــــوزد و
مــــــــــی ســـــــــــــــــوزد ...